چین همیشه یکی از جاهایی بود که خیلی دلم می خواست ببینم. جدای از سایت های باستانی و تاریخی مثل دیوار چین و شهر ممنوعه، همیشه علاقۀ زیادی داشتم به دیدن کشوری که یک شیشم جمعیت دنیا رو تشکیل می ده و با فرهنگی چند هزار ساله، به پیشرفت های بزرگی رسیدن.

طبق تحقیقاتی که انجام دادیم بهترین زمان برای سفر به چین اواخر شهریور و اوایل پاییزه. چون در فصل بهار طوفان های زیاد در پکن هست و هوا هم نسبتاً سرده. تابستان خیلی گرمه و بارونی و البته بیماری هم بیشتره. از اواخر مهر هم که دیگه هوا می ره رو به سردی و مسافران زمستان های بسیار سختی رو تجربه می کنن.

از اونجا تعریف خیلی زیادی از شانگهای شنیده بودیم و خیلی دوست داشتیم این شهر رو هم ببینیم، تور هشت روزۀ چین شامل چهار شب پکن و سه شب شانگهای رو ثبت نام کردیم.

امروز که بلیت و مدارک رو گرفتم، برگه ای بهم دادن که روش برنامۀ دقیق روزانۀ تور نوشته شده بود. از اونجا که تمام جاهایی که ما قصد دیدنشون رو داشتیم در برنامۀ تور موجود نبود و اغلب روزها مسافرین رو به کارخانه های مروارید و ابریشم و یشم و... می بردن که ما علاقه ای بهشون نداشتیم، جاهایی که در فهرست خودمون هست رو با تور خواهیم رفت و جاهایی که تور نمی بره رو خودمون می ریم.

از ناتوانی رانندگان تاکسی چین در مکالمه و درک زبان انگلیسی موارد منفی زیادی شنیدم، فهرست کاملی از اماکن مورد نظرمون به همراه اسم و آدرسشون به خط چینی آماده کردم که با نشون دادنش به راننده متوجه منظورمون بشه.

از طرف دیگه دربارۀ وجود اسکناس های تقلبی ۱۰۰ یوانی هم زیاد خوندم و به همین دلیل چندین مطلب دربارۀ روش های تشخیص اسکناس تقلبی از واقعی رو یاد گرفتم که تمام این ها رو در پست های بعدی، بعد از برگشتن، توضیح خواهم داد.